05. Harry część 1

Imagin od Wiktorii



Już dawno zapadł zmrok.Idę sama.Raz na jakiś czas spoglądam na otaczający mnie snieg i wszystko wokoło.Jest mi bardzo ciężko.Po całej awanturze z Harrym ucierpiało moje zdrowie psychiczne i do tego noszę wielki ciężar.Aż na samą myśl że jest on ode mnie oddalony o kilkaset kilometrów robi mi się niedobrze,a jak pomyślę że właśnie idę SAMA z 5 kilogramową torbą,projektem i wielkim ciężarem który nie da mi spokoju gdyż muszę go nosić przez najbliższe jeszcze trzy miesiące,a jemu nawet się nie chce wstać.Mógłby przynajmniej  zadzwonić,zapytać się ,ale nic.Weszłam po schodach na drugie piętro i zadzwoniłam dzwonkiem.
-Hej! Daj wezmę to-właśnie poznałyście moją mamę .Zawsze mnie wyręcza i za to ją kocham.
-Cześć.
-Co z Harrym? Oddzwonił do ciebie bo do mnie dzwonił kilkakrotnie.
-Tak?!
Ukryłam się w pokoju i zatrzasnęłam drzwi z hukiem.Zadzwoniłam.
-Hej -powiedział ponuro -Co tam?
-Źle.
-Dlaczego?
-Wiesz co, nie denerwuj mnie. Jestem z tobą w ciąży.
Błyskawicznie się rozłączyłam. Nie chciałam tego słuchać.

2013,Marzec
To były ostatnie dni bez pracy. Jutro mam termin porodu. Harry nie dzwonił nawet ani razu.Okazało sie ze urodzę bliźnięta.Dwie dziewczynki. Postanowiłam ze nazwę je po polsku.
-Cześć- powiedziała mama.
-Mamo...
-Tak!?
-To już!
Wybiegłam na schody,ubierając czapkę i kurtkę oraz pociągając torbę za sobą.
Niestety ale dalej nic nie pamiętałam.Zemdlałam i spadłam ze schodów.
-Panno [T.I.] niestety ale pani poroniła jedno dziecko.Drugie walczy o życie ale szanse są marne.
Nagle zrobiło mi sie niedobrze.Zauwazylam ze ktoś stoi w drzwiach.To Harry.
-Jak tam malutkie?
-Jedna nie żyje...i chyba moje życie straciło sens...

I jak? Podobał się Wam imagin Wiktorii, chcecie drugą część?